Epilog

Otwórz oczy.

Otwieram je. Po raz kolejny. I wiem, że ten dzień to nie koszmar. Zmieniłem wszystko, trzeba wypić uwarzone piwo.

Podnieś się.

Robię to. Moje stopy dotykają zimnej podłogi w ubogiej sypialni, gdzie tylko łóżko jest wystawne. Tak przyjemnie i ciepło się tu śpi. Szkoda, że to ostatni raz.

Wstaję powoli i przeciągam się od niechcenia. Zauważam nagle ślady farby na przedramieniu. No tak. Od kilku dni przecież nie robię nic, tylko maluję.

Czemu, gdy w końcu znalazłem najbardziej upragnioną Melodię, wszystko się chrzani?

Przechodzę do kolejnego pomieszczenia. Kilkadziesiąt obrazów leży na podłodze, obok nich porozrzucane są narzędzia. Kucam obok najbliższego „Księcia turkusu”. Tak… Kocham każdą z tych linii. Są idealne. Tak jak On.

Zaciskam wargi, przypominając sobie o czymś ważnym. Obiecałem sobie przecież. I to musi się stać. Próbuję zdrapać farbę z przedramienia, lecz to nic nie daje. Skóra jedynie czerwienieje wokół.

Nie jem śniadania. Nie jestem głodny, choć ostatni posiłek miałem jakiś czas temu. Zresztą i tak nie mam tu już nic.

Ty głupi szpaku.

Myślę sobie to, gdy powoli przygotowuję się ten ostatni raz. Na stolik kładę nieskazitelnie czyste białe pióro gęsi, obok stawiam kałamarz z czarnym atramentem. Tak rzadko używam podobnych narzędzi, że nie lada się zdziwiłem, gdy ujrzałem, że nadal je mam. Jeszcze tylko kartka, koperta i lak. No i lina nad tym wszystkim, tę akurat dokupić musiałem.

Nie myśl o tym. To się musi stać.

Tak, lepiej jest chociaż udawać spokojnego. Siadam więc przed kartką, wiedząc, że potem dam ją jakiemuś chłopcu, który doniesie list jutro. Dla pewności jutro.

Gdy biorę pióro w dłoń, już wiem, jakie myśli kotłują mi się w głowie niczym chmury zbierające się obok tej najciemniejszej, która wyda pierwszy ryk burzy.

„Najdroższy Nathanielu,

Po tym, co mi powiedziałeś, wiem, że nie masz zapewne ochoty czytać ode mnie nic. Dlatego nie podpiszę koperty, nawet jeśli skończysz już teraz. Ale wiedz, że Twój niegdysiejszy, jakże nieudany kochanek myśli tylko o jednym.

Przepraszam Cię. Choć nie mam prawa błagać o wybaczenie.

To wszystko było jakąś chorą grą. Napędzany rozpaczą po utracie Ciebie, byłem coraz bardziej wściekły. A wraz z tą wściekłością coraz większa była rozpacz. Błędne koło. Jak opętany robiłem i mówiłem rzeczy, które tylko przyszły mi na myśl. Teraz wiem, że jestem jeno parszywą marionetką w dłoniach szalonego lalkarza.

Czy nadal cierpisz po utracie swojej rodziny tak bardzo? Czy wciąż co noc budzą Cię mrożące krew w Twoich żyłach koszmary? Czy jest przy Tobie ktoś, kto Cię przytula, gdy zaczynasz przez nie płakać?

Och, Nathanielu, Nathanielu, Nathanielu. Mógłbym pisać Twoje imię bez końca. Jestem teraz bezczelny, bo wiem, że to ostatnie, co ode mnie dostaniesz. Tak bardzo cieszę się, że jestem w tej właśnie chwili przy zdrowych zmysłach. Dlatego daj mi zwieść się kolejnej pokusie tego, co pragnę Ci powiedzieć jeszcze ten jeden raz.

Kocham Cię.

Kocham Cię tak, jak wiatr kocha pola, wśród których pędzi. Kocham Cię tak, jak gwiaździsta noc kocha księżyc. Kocham Cię tak, jak umierające drzewo burzę mogącą wreszcie ukoić jego cierpienia. Kocham Cię tak, jak mały gołąb pocztowy kocha swoją gołębicę, do której wciąż wraca. Kocham Cię tak, jak samotny chłopiec wielbi piękną królową w swoich snach. Kocham Cię bardziej niż Chaos pragnący Materii.

Spełnię Twoje życzenie. Nigdy więcej mnie nie ujrzysz, zapewniam. Nawet nie wiem, czy sam chciałbym, by do takiego spotkania jeszcze raz doszło. Twoja nienawiść była jak zagłuszająca wszystko aura. Szkoda, że Twój uśmiech mogę ujrzeć tylko na obrazach.

Ja też mam jedną prośbę. Zapomnij o mnie jako o Twoim kochanku. Wyprzyj się uczuć, które do mnie kiedyś żywiłeś. Błagam, bądź kiedyś szczęśliwy. Znajdź osobę, którą pokochasz na nowo – jestem pewien, że nie poznasz już nigdy drugiego tak podłego i plugawego, jakim ja się okazałem.

Choć Ty o mnie zapomnisz, ja będę Twój na zawsze. Dziękuję za to, że mogłem Cię ujrzeć w ciągu mojego życia.

Kiedyś chciałeś poznać moje imię. Pozwól mi zatem, że się nim podpiszę. Ten jeden, jedyny raz pojawię się w Twojej głowie jako ja.

A teraz już żegnaj.

Kochający nad życie,

William Blair.”

Już po chwili jestem z powrotem w mieszkaniu. Dałem jakiemuś chłopcu pieniądze, jestem więc pewien, że mój list do Niego dotrze. Wchodzę na krzesło, by silnym ruchem przerzucić linę przez belki u sufitu. Udało się – jej drugi koniec znajduje się teraz przede mną. Wystarczy umiejętnie zrobiona pętla i wszystko gotowe.

Patrzę na twarz mojego Księcia. Na jego dziesiątki twarzy. Uśmiecham się. Przynajmniej teraz jestem Nim otoczony. Spoglądam jeszcze ostatni raz za okno, które wcześniej otwarłem, po czym wykonuję jeden krok do przodu, starając się myśleć tylko o tych spokojnych turkusowych oczach.

…

Pewnie wyrzucisz ten list, prawda?