Rozdział XXXV

Mrówkolew.

Była to jedyna myśl, jaka przebiła się przez umysł Nathaniela. Nie myślał o tym, dlaczego szatyn tu był. Nie myślał o tym, że jest z Zachariusem. Nie myślał nawet o tym, co zrobić. W jego głowie echem odbijało się tylko to jedno imię. Niezdolny do wyrzeknięcia ni słowa, stał jedynie, z wyraźnym strachem wpatrując się w niegdyś tak ciepłe i ukochane ziemiste oczy malarza.

Jego klatka piersiowa była jedyną poruszającą się teraz częścią ciała. Płytkie, bardziej instynktowne niźli świadome oddechy to unosiły pierś chłopaka, to opuszczały ją niczym u drobnego ptaka. Jak zahipnotyzowany nie odrywał wzroku od mężczyzny. Ten również patrzył jedynie na niego. Ktoś stojący z boku pewnie próbowałby rzec, że między tym dwojgiem toczyła się jakaś niema rozmowa.

Nic bardziej mylnego.

Gdzieś na pograniczu świadomości młody Angerbold czuł, że owa nić porozumienia, która łączyła jego i artystę… znikła. Zamilkła. Ni drżenia, ni drobnego ciągnięcia. Został jedynie wzrok starający się przejrzeć na wskroś tę drugą osobą.

Milczenie zdawało się trwać od zawsze i na zawsze. Z tegoż powodu zapewne staliby tak jeszcze długo, gdyby nie Zacharius. Ten bowiem, wyczuwszy niezdrową atmosferę, zsunął swoje zaciśnięte nadal dłonie z ramion młodszego chłopaka na jego nadgarstki, poluzowując uchwyt. Tym samym wytrącił jasnowłosego ze stanu odrętwienia, przywrócił jego świadomości zdolność racjonalnego myślenia i wyboru.

Ale przez to strach zyskał pole do popisu.

Drgnąwszy przez dotyk przesuwających się niżej dłoni dziewiętnastolatka, Nathaniel zachłysnął się niemal powietrzem.

Mrówkolew…

To Mrówkolew.

Na wszystkich bogów, to naprawdę on…!

— Mrówkolwie – szepnął chłopak niemalże niezrozumiale. Jego nogi jakby same spięły się, chcąc w kilku krokach zbliżyć się do malarza. Umysł na szczęście je powstrzymał. Piorunujący efekt mroźniejszych od lodu oczu mężczyzny niemalże ryczał z gniewem „Nie zbliżaj się!”

To bolało.

— To ten Mrówkolew? – spytał również szeptem Zacharius. Blondyn odruchowo spojrzał w jego stronę, przez co jego turkusowe oczy natknęły się na pełne jakiejś silnej emocji zielone ślepia. Niezauważalnie niemal kiwnął głową i od razu odwrócił się z powrotem do Mrówkolwa.

— Cóż to, Nathanielu? Czyżbyś spodziewał się już nigdy mnie nie ujrzeć?

Ton głosu artysty brzmiał złośliwie, wręcz jadowicie. Pogarda uderzyła w chłopaka, który… Czuł, że nie tak winno to wyglądać.

Dlaczego…? Dlaczego mnie tak traktujesz…?

— Może sądziłeś, że sam wyjechałem do tego domu, hm? Że zostawiłem wszystko tak, jak gotów byłem to uczynić? – Szatyn oderwał się od ściany budynku i powoli postąpił pierwszy krok ku nim.

Nie mów tak… Nie ty powinieneś tak mówić…

— Malachitowy, wszystko w porządku? – rzucił cicho zielonooki, kiedy trzymany przezeń chłopak wzdrygnął się niby z zimna.

— Albo wręcz przeciwnie, Nathanielu – chciałeś, żebym cię znalazł i błagał o wybaczenie, o to, byś zgodził się znów być moim „Księciem”?

Mężczyzna zbliżył się kolejne dwa kroki.

Przestań… Nie masz prawa…

— Albo… Pragnąłeś, żebym zobaczył cię z kimś innym, tak? – Głos malarza natarczywie uderzał w jego serce, ranił każdym słowem, każdą sylabą, która ociekała nienawiścią.

Jak Mrówkolew mógł?

— Puść mnie – rzekł stanowczo do Zachariusa. W pierwszej chwili Arrow chciał zaprzeczyć, zapytać, jakby był teraz w ogóle jakikolwiek czas na pytania. Wreszcie jednak turkusowooki poczuł, że zimne palce chłopaka przesuwają się wzdłuż jego wychłodzonych dłoni. Cień dotyku pozostawiał po sobie mrowiące uczucie muśnięcia.

Pełen odrazy uśmiech pojawił się na twarzy szatyna, kiedy tym razem młody Angerbold postąpił ku niemu parę kroków. Zmrużone lekko oczy chłopaka były tak samo twarde jak te, którymi patrzył nań malarz. Z niewielkiej odległości Nathaniel uświadomił sobie nagle, że może wyczuć zapach Mrówkolwa. Ciepło, jakie zalało go wraz ze wspomnieniami, otworzyło kolejną ranę. Ból stawał się powoli nie do wytrzymania. Jasnowłosy niemalże drżał.

— Nie oczekiwałem żadnej z tych rzeczy – powiedział sucho, z maską stanowczości spoglądając artyście prosto w oczy. Udawał odważnego, lecz tak naprawdę w głębi siebie modlił się jedynie o jak najszybszy koniec tego spotkania, na które nie był gotów.

— Więc czego? Że zapomnę o tobie tak prędko, ja najwyraźniej ty to zrobiłeś?

Ziemistooki nachylił się nad blondynem i ostentacyjnie spojrzał w stronę stojącego z tyłu dziewiętnastolatka, ostatnie zdanie wręcz sycząc. Jakiś szmer za nimi uświadomił chłopakowi, że Zacharius niepokoił się o bieg tej sytuacji.

— Nie wiń teraz mnie, Mrówkolwie – szepnął cicho. Zdał sobie sprawę, że pierwszy raz od niemal tygodnia wyrzekł na głos pseudonim mężczyzny.

Nagle zapadło nieswoje milczenie. Młody Angerbold nie wiedział, czy na pewno to przez jego słowa. Wszystko jednak na to wskazywało. Z niepewnością nadal patrzył w oczy szatyna, gdy ten odwdzięczał mu się wciąż tym samym.

We wzroku malarza coś było. Nathaniel nie miał pojęcia, jak to nazwać. Hipnotyzujące wrażenie, które sprawiało, że niegdysiejszy model nie potrafił przerwać kontaktu z tymi pełnymi czegoś oczyma. Zdał sobie jednak sprawę z pewnego faktu…

Swoista ułuda, jakby chłopak tak naprawdę patrzył na coś innego. Na obraz. Ale czy na owym ziemistym akcie rzeczywiście ukryto coś jeszcze, czy było to jedynie fałszywe wrażenie cieni w mroku?

Nim zdążył cokolwiek powiedzieć mężczyzna uśmiechnął się paskudnie, po czym otworzył usta, by wreszcie rzec:

— Czyli co? Oddałeś się już temu dzieciakowi, mój  k s i ą ż ę ?

Te słowa były ciosem poniżej pasa. Nathaniel stał niczym słup soli, w niedowierzaniem w szeroko rozwartych oczach wgapiając się w dramatyczny dla jego serca wizerunek szydzącego zeń artysty. Jakiś organ pod jego żołądkiem ścisnął się żałośnie, przez co chłopak niemalże zgiął się wpół. Tylko cud i nagły szok powstrzymały go od jakiejkolwiek reakcji. Na szczęście, byłaby ona bowiem zupełną hańbą.

— Jak śmiesz?!

Ów krzyk nie padł ani z ust niezdolnego do ruchu Nathaniela, ani Mrówkolwa, który okazał się być nadspodziewanie brutalny w swych słowach. Właścicielem tegoż pełnego gniewu krzyku okazał się Zacharius nie potrafiący wytrzymać coraz gorszej atmosfery. Wściekły nagle odepchnął jasnowłosego w bok i w jednej chwili rzucił się na ziemistookiego.

Jego pięść nie dosięgła jednak celu.

Szatyn niedostrzegalnie odchylił się do tyłu i jednocześnie złapał chłopaka za nadgarstek. Za wykręconym stawem w nienaturalnej pozycji znalazło się całe ciało. Malarz wręcz natychmiast kopnął dziewiętnastolatka w brzuch, następnie zaś w tył kolan. Ten upadł z łoskotem na bruk, wydając z siebie bolesne stęknięcie.

— Jak ja „śmiem”? A co ty powiesz, suczy synu? Myślisz, że nie widziałem cię ani razu? – Mrówkolew powiedział doń ponuro, gdy coraz mocniej ściskał jego rękę. Arrow jęknął głośniej. W tej pozycji, twarzą do ziemi, nie miał możliwości, by wstać czy chociaż próbować się bronić. Artyście jednak najwyraźniej to nie wystarczyło, gdyż, nie czekając nawet na odpowiedź, ponownie mocno go kopnął, tym razem w nerki.

Dopiero teraz Nathaniel zdał sobie sprawę, że ziemistooki jest wściekły.

Jego pełen nienawiści wzrok, przeniósłszy się na młodego Angerbolda, sprawił, że chłopakowi przeszły po plecach ciarki niby chmara ślepych ciem. W miarę jak szatyn postępował ku niemu kolejne kroki, Nathaniel cofał się, nie odrywając odeń spojrzenia. Musiał wyglądać niczym wpędzone w zaułek zwierzę, przed którym drapieżnik szykował się właśnie do ostatniego skoku.

Nagle za jego plecami znalazła się zimna ściana budynku.

Nie miał już, gdzie się cofnąć przed zbliżającą się bestią.

Z uchylonymi lekko ustami i szeroko otwartymi ślepiami patrzył prosto w oczy Mrówkolwa. Zdawać by się mogło, że te, choć ledwo widoczne w mrokach nocy, stanowią teraz jedyny punkt w całym świecie. Niby zahipnotyzowana ofiara węża nie umiał oderwać odeń wzroku. I nim zdążył się zorientować, mężczyzna był tuż przy nim.

Jasnowłosy przycisnął się do ściany, jakby dzięki temu mógł uciec przed malarzem. Nic bardziej mylnego. Bowiem gdy ten zauważył ów ruch, uniósł jeden kącik swych wąskich ust, co nadawało mu jeszcze bardziej przerażający wyraz. Turkusowooki niemalże podskoczył, kiedy zimne palce szatyna powoli wsunęły się w jego włosy. Chłopak nie rozumiał, w jaki sposób działa magia mężczyzny, lecz nie potrafił się poruszyć. Ba! Nie umiał nawet mrugnąć!

Mrówkolew tymczasem zbliżał się doń jeszcze bardziej. Wreszcie jego usta niemalże dotykały ucha młodego Angerbolda, który stał oszołomiony emocjami bijącymi od mężczyzny, jego bliskością, ciepłem i zapachem. Nie potrafił stwierdzić, czy te odczucia sprawiają mu ból.

— Nie łudź się, że dam ci spokój, Nathanielu. Nie wypuszczę cię – szepnął artysta, wargami muskając jego skórę. Chłopak drżał.

Wreszcie Mrówkolew odsunął się i wyprostował. Zadowolenie lśniło w jego ziemistych oczach, gdy spoglądał na swojego zastraszonego byłego kochanka. Po chwili bez słowa odwrócił się i zniknął w mroku tak, jak się zeń uprzednio wyłonił.

Dopiero wtedy Nathaniel uświadomił sobie, że nie oddycha.

Gwałtownie nabrane powietrze rozciągnęło bolejące płuca i żebra. Chłopak poczuł na policzku najpierw pierwszą, po chwili drugą gorącą łzę.

Kim on się stał…?

Był przerażony.

Nadal kasłający na bruku Zacharius ostrożnie przeniósł się na kolana. Jasnowłosy wzdrygnął się na ów ruch, przypominając sobie, do czego zdolny był wobec niego Mrówkolew. Żeby z zimną krwią, nawet nie zmieniwszy swej miny, tak mocno kogoś uderzyć. Gdyby wpadł w szał… Chłopak uświadomił sobie, że wówczas prawdopodobnie malarz mógłby zabić kogoś bez mrugnięcia okiem.

Drżącą mocno ręką otarł łzy, choć jego przepona raz po raz zaciskała się boleśnie. Następnie podszedł do zielonookiego i klęknął przyń, unosząc jego twarz do góry.

— Zachariusie… - rzekł cicho na widok jego rozciętego łuku brwiowego, krwawiącego teraz tak obficie, że posoka pokrywała niemal połowę twarzy dziewiętnastolatka. Szkarłatna strużka spływała również z kącika jego ust, zaś policzek powyżej nabrzmiewał coraz bardziej.

— Hah. To nic – powiedział Arrow, chcąc uspokoić Nathaniela. Jednak jego słaby głos jedynie bardziej zmartwił młodszego chłopaka.

— Wstawaj. Chodź – rzucił wreszcie jasnowłosy, po czym pomógł podnieść się pobitemu Zachariusowi. Ten z początku nieco opierał się, obstając przy tym, że sam może wstać, lecz ostatecznie skorzystał z ramienia Nathaniela i tak obaj dowlekli się wreszcie do niewielkiego mieszkania.

Tam młody Angerbold prędko przyniósł jakieś czyste szmatki i zamoczył je w zimnej wodzie. Zielonooki tymczasem niemrawo zaczął rozpalać w piecyku ogień, gdyż obydwaj drżeli teraz w zimnie.

Kiedy płomienie zaczęły ogrzewać powietrze w pomieszczeniu, jasnowłosy szybko posadził Arrowa na łóżku i zaczął gorączkowo przemywać jego twarz. Drżące dłonie trzymały szmatkę, którą ocierał krew i pot z twarzy dziewiętnastolatka. Oczyściwszy jego skórę, naciskał lekko na ranę na czole, by zatamować wciąż płynącą posokę. W niezrozumiałym zdenerwowaniu nie zauważył, że Zacharius zaczął coś do niego mówić.

Nie zauważył także, że wciąż był przerażony.

— Do cholery, Malachitowy, uspokój się! – krzyknął w końcu Arrow, mocno chwytając chłopaka za ramiona. – Już wszystko jest w porządku, więc się uspokój!

W głosie chłopaka pobrzmiewało echo chrypy, jakby zdarł sobie gardło lub coś miało go zaniemóc. Oczywistym było jednak, że to nie choroba tak ściskała jego struny głosowe.

Nathaniel znieruchomiał. Na chwilę znowu zesztywniał, patrząc przed siebie bez wyrazu. Zielonooki posadził go obok siebie, sam zaś przejął odeń mokry materiał, który przycisnął sobie do twarzy.

— Naprawdę już jest w porządku – powtórzył dziewiętnastolatek, tym razem ciszej i spokojniej. Jasnowłosy zaczął oddychać ustami, niemalże chłepcząc powietrze. – Nathanielu?

Choć Arrow rzadko używał jego prawdziwego imienia, chłopak nie zareagował na nie. Ze wzrokiem wbitym w kolana szepnął wreszcie.

— Boję się.

— Nath…

— Boję się – rzekł jeszcze raz, przenosząc wzrok na Zachariusa.

Dziewiętnastolatek po chwili wahania położył dłoń na jego plecach i przesunął ją. Żaden z nich nie wiedział czy ów gest miał pocieszyć blondyna, czy po prostu…

Boję się…