Rozdział XXVII

Ulica, którą kroczył Nathaniel, pokryta była śladami ciemnego popiołu. Najwyraźniej ludzie roznieśli go po mieście, tworząc brudnymi stopami żałosną ścieżkę ofiar pożaru. Tu i ówdzie bokiem przebiegał dziki kot, gdy swymi złotymi oczyma śledził tłum ludzi. Zapach ciał i szmery urywanych wciąż rozmów mogły doprowadzić do szaleństwa, jeśli ktoś starałby się coś zeń wyciągnąć.

Chłopak, drżąc z zimna, zszedł na bok drogi. Powoli zbliżał się do miejsca, gdzie miał zamiar choć przez chwilę odpocząć. Owszem, przez pójście tam mógł znaleźć się w pułapce wspomnień, które rozszarpałyby go bez większej fatygi, lecz co innego mu pozostawało, jeśli nie chciał się wymrozić? Już widział szyld w kształcie kwiatu cykorii wykutego z ciemnego metalu. Czemu miałby się teraz cofać?

Niezbyt silnym ruchem dłoni otworzył drzwi do karczmy. Od razu jego nozdrza uderzył znajomy zapach palonej cykorii, przywołując jak na zawołanie tak wiele wspomnień. Bliskie sercu blondyna wizje prędko pojawiły się na scenie jego umysłu, jednak z wiadomych powodów nie mógł pozwolić im na przejęcie władzy.

Rozejrzał się po ciepłym drewnianym wnętrzu szynku. Odgłosy rozmów brzmiały tu z goła inaczej niż te na zewnątrz. Tak, poczucie serdeczności i spokoju, jakie towarzyszyło mu niegdyś w tym miejscu, do tej pory się nie zmieniło. Już po chwili rozgrzał się, a drgawki na jego ciele ustały. Turkusowooki wciągnął głęboko powietrze, rozkoszując się otumaniającym aromatem o ziołowej nucie, co pozwoliło mu się choć trochę rozluźnić.

Przynajmniej tutaj obyło się bez zmian.

Jakaś radostka, drobna i niby nieznaczna, obudziła się w sercu młodego Angerbolda i rozświetliła nieco jego wnętrze. Choć przez chwilę mógł cieszyć się złudnym wrażeniem minionego już na zawsze poczucia bezpieczeństwa i harmonii. Jakby po wyjściu na owym jesiennym zewnątrz wciąż miało panować wesołe lato.

Bez dłuższego zastanawiania się chłopak postąpił kilka kroków w przód. Parę ciekawskich spojrzeń zostało nań skierowanych, co nieco go speszyło. Czy na pewno będzie tu mile widziany? Co będzie, jeśli ci ludzie zaraz zechcą go stąd wyrzucić za… Za cokolwiek?

Mimo to w idiotycznym odruchu, popędzany ni to przez odwagę, ni przez głupotę, na chwiejnych nogach podszedł w końcu do lady. Oparłszy się nieśmiało o drewnianą deskę, otworzył usta, jakby zaraz miał zawołać kogoś, by zamówić coś dla siebie.

Głupi. Przecież nawet nie masz pieniędzy.

Jak ryba wyciągnięta z wody nabrał powietrza do płuc, po czym znieruchomiał. Co miał teraz zrobić? Co powiedzieć? Dlaczego właściwie tu przyszedł?

Nagły strach obezwładnił go. Wydawało mu się, że wszyscy w karczmie umilkli i wbijają wzrok teraz tylko w jego wątłe, okryte ledwie koszulą plecy. W stresie nie zauważył nawet, iż wbija palce w kontuar, patrząc nań nieświadomym wzrokiem. Czuł jedynie kierowane nań wrogie spojrzenia i drżenie kolan gotowych do kolejnej ucieczki. W jego uszach rozległ się szum, coraz bardziej nabrzmiewający, stający się nie do zniesienia.

Tak bardzo się bał…

— Nathanielu!

Na ten krzyk podskoczył nerwowo, natychmiast unosząc głowę. Nie zdążył jednak dostrzec osoby, która zawołała jego imię tak wilgotnym głosem, gdyż niespodziewanie ów osobnik rzucił się nań w ciepłym uścisku.

— Och, Nathanielu! Wszystko z tobą w porządku? Dobrze się czujesz? Jak ty wyglądasz, chłopcze, poczekaj chwilę, już ci przyniosę jakieś okrycie! Pewnie zmarzłeś? No, pokaż mi się jeszcze raz. Zmizerniałeś! Zaraz ci coś dam, nie martw się!

Pani Ducks, tak samo opiekuńcza i pełna wigoru osoba jak przedtem, patrzyła nań teraz, trzymając swoje drobne, pulchne dłonie po bokach głowy blondyna. Jej serdecznie śmiejące się oczy i uśmiechnięta twarz onieśmielały go swoją troską, lecz jednocześnie czuł się tak, jakby nic się nie zmieniło… Ta miła świadomość oblała go i ukoiła skołatane przez znikąd nadeszły stres nerwy.

Odchrząknął cicho i nieśmiało uniósł kącik warg. Ta imitacja uśmiechu zupełnie mu się nie udała, lecz kobiecinie najwyraźniej to nie przeszkadzało. Zniknęła bowiem na moment za zapleczem, zaś wróciwszy, niosła dlań w dłoni narzutkę. Dodatkowe okrycie prędko znalazło się na ramionach chłopaka, który skinieniem głowy podziękował. Owszem, był wdzięczny temu ciepłemu przyjęciu, ale czuł się jednocześnie tak niesamowicie speszony i skurczony w sobie. Najwyraźniej zapomniał, jaką matczyną miłością pani Ducks obdarzała cały świat.

— Jak ja cię dawno nie widziałam, Nathanielu! Naprawdę cieszę się, że przyszedłeś tu dzisiaj. Aż nie wiem, od czego zacząć! Ale wiesz co? Po pierwsze, to ja cię tutaj nakarmię. Tak wychudłeś, jakbyś nic tygodniami nie jadł! Zaraz dostaniesz ciepłą zupę i zobaczysz, od razu poczujesz się lepiej!

Blondyn chciał jakoś zaprotestować, zatrzymać kobietę, lecz ta nawet nie chciała go słuchać, nie zważając na jego brak pieniędzy. Już po chwili leżał przedeń parujący talerz jakiejś zupy z kawałkami wyśmienicie wyglądającego mięsa. Pod wpływem presji żony karczmarza nie pozostawało mu nic innego, jak tylko wziąć łyżkę i, choć powoli, zacząć opróżniać miskę, w czasie gdy kobieta trajkotała wesoło o czym popadło.

— Ostatnio nawet nie jest tak źle. Donna wreszcie wróciła, a choroba ją naprawdę długo trzymała. Dobrze, że bogowie mieli ją w opiece, bo w tych czasach nikt nie wie, kiedy jego kolej nadejdzie. Poza tym przyszło teraz dużo gości i to, że ją mamy, jest bardzo pomocne. Wszystkie pokoje są zajęte! To jednak jest takie smutne, że niemal wszyscy ci ludzie są w karczmie po pożarze. Niewielu może nam teraz zapłacić, więc dajemy im trochę czasu i jakieś drobne prace w zależności od tego, kto czym się zajmować umie. Ale cóż poradzić? Właściwie tylko mój stary tak się leni i jeno czasem wychodzi z winem albo piwem do innych. Umyślił sobie, że będzie teraz udoskonalał nam trunki w piwnicy, ha! Co wieczór wraca do mnie z wesołymi nowinami, że już niedługo będziemy mogli sprzedawać najdroższe i najlepsze alkohole, ale ja już tam wiem swoje. Tego picia to nie starczy dla klientów, bo jak on dmuchnie mi w twarz jak jakiś smok, to tylko zastanawiać się można, jakim cudem on jeszcze na nogach stoi! Razem się z Zachariusem niby śmiejemy, tylko co zrobić, gdy ten stary pryk naprawdę sobie coś zrobi?

Nathaniel słuchał słów pani Ducks, czując, że z każdą kolejną chwilą tu spędzoną uspokaja się. Aż ciężko było mu uwierzyć, jak przyjemna atmosfera panuje W Cykoriowym Dymie. Nawet teraz.

Gdyby tylko mógł pozostać w tym stanie na zawsze, by nie myśleć o konsekwencjach niczego.

— A w ogóle to ja tak gadam i gadam o sobie, a nawet nie zapytałam, co u ciebie? Wasz dom był w środku tego całego pożaru, prawda…? – zagadnęła niespodziewanie kobieta, tym razem delikatnym i pełnym współczucia tonem.

Młody Angerbold znieruchomiał, zatrzymawszy łyżkę z jedzeniem tuż nad zupą. Absolutnie zapomniał, że ktoś może go spytać o podobną rzecz, w końcu Mrówkolew…

Mrówkolew o wszystkim wiedział. I milczał.

W czymś w rodzaju nerwowego uśmiechu zadrżały jego usta, gdy, nie podnosząc głowy, starał się wybrnąć. Może pani Helen go jednak nie zapyta, może wycofa swoje słowa, może zrozumie to niepewne milczenie, przecież nie miałaby prawa zmuszać go do odpowiedzi, mógł nadal milczeć, wsłuchując się w jej radosny głos, a nie w siebie i w swój ból…

…Który cały czas wyrywał w środku kolejną ranę dokładnie w miejscu starej, jątrzącej się bez ustanku, gnijącej i cuchnącej już starą padliną…

— Donna, wyłaź stąd, ale już! Widzisz, na bogów, ilu mamy klientów?! – dało się nagle słyszeć z zaplecza. Ten zirytowany teraz głos bez wątpienia należał do…

— Daj spokój, Zachariusie, kochają to poczekają. Poza tym ty też nic teraz nie robisz, więc spędź trochę czasu ze mną – przeciągnęła zalotnie dziewczyna, gdy dziewiętnastolatek stanowczo wypychał ją na zewnątrz.

Turkusowooki wbrew swej woli podniósł głowę, by spojrzeć w stronę owej pary.

— Weź się do pracy, a nie przeszkadzaj innym. Niektórzy chcą tu zarobić uczciwie – rzucił Arrow, marszcząc gniewnie brwi. Kelnerka jedynie żachnęła się, lecz ostatecznie wyszła na salę.

Zacharius, pozbywszy się w końcu natręta, spojrzał przed siebie i otworzył szerzej oczy w zaskoczeniu. Wzrok obu chłopaków spotkał się po raz pierwszy od dawna, jednak tym razem coś było zupełnie inaczej. Nathaniel nie miał jednak pojęcia co.

W tym właśnie momencie zdał sobie sprawę z wilgoci na policzkach.

Zielonooki otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć. Ale żadne słowo nie padło.

Blondyn zaś, jak gdyby nigdy nic, z powrotem nachylił się nad jedzeniem, po czym ze spokojem podniósł łyżkę. Nienaturalne opanowanie kontrastowało z dwoma mokrymi śladami, które miały początek u jego oczu. Starał się nie zwracać uwagi na drżenie swej dłoni.

Cóż innego miałby teraz zrobić?

— Ej, Malachitowy… Co się z tobą działo? – zaczął niby zwyczajnie drugi chłopak. Pani Ducks zaś, wyczuwszy dziwne napięcie, krótko przeprosiła swego byłego pracownika, po czym oddaliła się w przeczuciu, iż lepiej tych dwóch zostawić teraz samym sobie.

Milczenie przedłużało się, gdy młody Angerbold nadal jedynie przenosił jedzenie z miski do ust. Nie chciał nic mówić. Nie miał pojęcia, jakby zareagował na to Zacharius. Owszem, wątpił, by ten okazał się na tyle bezczelny, by zeń szydzić, lecz ziarnko strachu już zapuściło w nim drobny, biały korzonek.

— Czemu siedzisz tak cicho? Chodzi ci o tę mątwę? – spytał podmiot jego wątpliwości, zbliżywszy się kilka kroków. – Jest natrętna od jakiegoś czasu, stale muszę ją odpychać.

Czemu mi to mówisz?

— Uhm… Smakuje ci ta zupa? Zrobiłem ją sam, ale nie wiem, czy nie przesadzam z solą. W ogóle ostatnio zacząłem tu gotować. Wydaje się, że na razie nikt nie narzeka. – Wymuszony śmiech wzbudził irytację z Nathanielu, który wciąż nie odpowiadał.

Po co mówisz?

— To jak? Przyznaj, że umiem przyrządzać jedzenie. Jesz to jak ten królik kapustę.

Bądź już cicho. Idź sobie. Wyjdź.

— …Dlaczego wciąż nic nie mówisz? – Niepewność w głosie zielonookiego wyraźnie narastała z każdym słowem. W pewnej chwili wyciągnął rękę do blondyna i delikatnym ruchem uniósł jego twarz.

Ciepło dłoni, która ledwo opuszkami palców dotykała jego brody, drażniło niczym pokrzywy. Nathaniel chciał odwrócić głowę, schować się za włosami, za rękoma, za czymkolwiek…

Byleby te jadowite ślepia przestały go przeszywać tak nieodgadnionym spojrzeniem.

A przecież to, co niewiadome, jest najniebezpieczniejsze.

Nagle dziewiętnastolatek delikatnym gestem dłoni starł z jego policzka słone krople.

Hałas karczmy stał się nie do zniesienia.

A płaczące wizje koszmarów dodatkowo wyły mu do ucha.

— Co się dzieje, Malachitowy? Co się stało, że nie jesteś tak cięty jak zwykle?

— Zostaw mnie – warknął chrzęszczącym niczym żwir głosem chłopak. Nie odzywał się zbyt długo, by jego struny głosowe wykonywały jego polecenia bezbłędnie, lecz to mu nie przeszkadzało. Byleby Zacharius go zostawił, byleby już odszedł, przecież to on się wciął, to jego wina, że teraz jest tak głośno, a hałas tylko narasta…

— Co ty, ubrałeś się w żółwią skorupę? Powiedz mi…

Nagle mocny chwyt dłoni wykręcił nadgarstek ciemnego blondyna. Ten zmarszczył brwi, nie rozumiejąc, o co chodzi. Zdążył zapytać jeno wzrokiem.

Deszczowe dni w mieście i ucieczka przed zimnymi kroplami.

To Nathaniel, z taką niespodziewaną siłą odciągający jego rękę od swojej twarzy, wbijał teraz weń wzrok pełnych gniewu i poważnej groźby. W ponurym świetle karczmy miały one ciemną barwę, sypały iskrami furii i szaleństwa.

Śmiech i radość z przebywania z ukochanymi ludźmi.

— Lepiej dla ciebie byłoby wyrwać ci ten język, żebyś w końcu się zamknął – rzucił agresywnie, puszczając w końcu dłoń zielonookiego.

Obrazy ciepłego lata i miasta, które przygotowywało się do festynu.

— Nathanielu! – usłyszał jeszcze, nim wyszedł z karczmy, nim szybkim krokiem zaczął się oddalać od hałasu.

Gorycz ówczesnej nieświadomości, pełnej błahego rozrzewnienia.

Chłopak zaczął biec przed siebie, zakrywając uszy dłonią.

Niech to się skończy. Niech umilknie! Niech się w końcu zamknie!!!

Szpony drapieżnego ptaka na nowo rozrywały jego trzewia, szarpały i szukały najpyszniejszych kąsków. Zupełnie nie zwracały uwagi na to, że ofiara jeszcze żyje.

Szepty rzucających zdziwione spojrzenia ludzi powoli zmieniały się w głośno wymawiane słowa, wrogie wołania, wrzaski. Mógł tylko uciekać, mógł tylko próbować samemu to zagłuszyć własnym krzykiem.

Dlaczego dopiero teraz ma to sens?

Zniszczony latami życia głos staruszki mówił do niego teraz, tak jak niegdyś chciał coś wytłumaczyć.

Ale teraz były to szykany. Śmiech. Obraza.

Co chwilę zaciskając oczy, biegł przed siebie. Nie zwracał uwagi na swoje kroki ni na ludzi wokół. Musiał uciec jak najdalej, gdzieś, gdzie będzie cisza, grobowa cisza i spokój…

I nagle znalazł upragnione miejsce.

Gdy od jakiegoś czasu już nie rozbijał się o innych mieszkańców na ulicy, zorientował się, że wokół nie ma nikogo. Zatrzymał się natychmiast. Owszem, otoczyło go milczenie tak głębokie, że aż nierealne w środku stolicy.

Ale tutaj wcale nie czekał go spokój.

Uświadomił sobie, że stoi na czymś miękkim. Czerń pod stopami nie była brukiem. A resztki spalonych rzeczy stanowiły niezbity dowód na to, iż  w r ó c i ł .

Zachłysnął się powietrzem, padając na kolana. Ból w klatce piersiowej stawał się powoli nie do wytrzymania. Nie umiał użyć właściwie płuc, kolejne wdechy nie dawały żadnej satysfakcji życiu.

Podparłszy się dłońmi przed sobą, wzdrygnął się. Pod palcami czuł strawione jakiś czas temu płomieniami resztki.

Przerażony do granic podniósł powoli głowę. Może się myli, może to złudzenie…

Wizje całego szczęśliwego dotąd życia uderzyły w niego niczym obuch, gdy dostrzegł przed sobą ogromny plac nicości.

Czerń sadzy i popiołu. Kawałki niedopalonych belek. Utrzymujący się nadal smród śmierci. Majaczące w oddali budynki, które jakoś przetrwały katastrofę.

Dopiero teraz uświadomił sobie, jak wielkie straty poniosły te setki mieszkańców Leverium.

Bo bruku nawet nie było widać.

I Nathaniel z kolejnym ciosem uświadomił sobie, że tutaj nie uda mu się już znaleźć swojego domu… Resztek tego domu…

Nagły skurcz kazał mu wychylić się do przodu i zwrócić całą treść żołądka. Smród kwasu podrażnił nozdrza chłopaka, który został zmuszony do tak obrzydliwego okazania słabości.

Nie odnajdzie już domu.

On nie ma już domu.

Wszystko, co kiedyś miał, przepadło.

Raj, jakim była jego rodzina, przepadł na zawsze.

Bo wszyscy jego bliscy nie żyją.

Annabelle, Pauline, Frank, Michael, Caroline.

Oni wszyscy są martwi.

A ich ciała przepadły w tym cmentarzu popiołów.

Tylko on przeżył.

I już nigdy nie zmieni tego faktu.

Wirujące gałki oczne nie potrafiły zatrzymać się na żadnym punkcie. Drżące z wysiłku mięśnie domagały się odpoczynku. W uszach upragniona cisza zmieniła się w bolesny szum.

Nagle przypomniały mu się pewne słowa.

Przecież one miały nic nie znaczyć. Zmarnowany dukat.

„Wkrótce czeka cię największe szczęście, ale i najgorsza tragedia.”

Głupia stara kwoka, która wyłudziła bezprawnie pieniądze. Kłamała. Zmyślała. Łasa, byleby dostać pieniądze, tylko tyle.

„Nie używaj strzelających płomieni jako kołysanki, a skorupy żółwia nie przywdziewaj miast ubrania.”

Chłopak nie zdołał zdusić narastającego w sobie krzyku. Wydostał się on na zewnątrz, przypominając bardziej pełne cierpienia wycie konającego zwierzęcia.

Gdy ostatnie powietrze z płuc wydostało się na zewnątrz, Nathaniel usiadł i odchylił się bezsilnie do tyłu. Niewidzące oczy wbite w zachmurzone zupełnie niebo były puste. Suche, bez łez. Choć teraz cierpienie i ból osiągnęły punkt kulminacyjny.

O to chodziło? O tę bezbrzeżną żałość? O to, by w końcu być na skraju zniszczenia?

Przecież łatwiej się zabić. Skoro już nie może spłonąć w tamtym piekle, mógłby zrobić coś innego. Tyle sposobów samodestrukcji, że aż ciężko byłoby spośród nich wybrać…

Blondyn pokręcił głową, uśmiechając się do siebie gorzko.

Nie mógł się zabić. Nie potrafiłby.

Jestem tchórzem. I to się nigdy nie zmieni.

…Ale czy nie warto by spróbować? Przecież tutaj nie pozostało mu już nic, nie czekał nikt, by powiedzieć „Wreszcie wróciłeś”…

Nieprawda.

To kłamstwo.

Nie miał prawa być na tyle ważny dla Mrówkolwa.

Jest jedynie ciężarem. Mężczyźnie byłoby lepiej bez niego.

Wystarczyłoby krótkie pożegnanie, z pozoru właściwie nic nieznaczące.

I mógłby w spokoju dołączyć do rodziny.

W ostatnim odruchu rozejrzał się jeszcze raz. Martwa cisza, nieprzerwana choćby przez ptaka czy mysz. I on wkrótce też mógłby zamilknąć na wieczność…

Wykrzywione w goryczy usta nagle przestały dawać wyraz swej chorej satysfakcji. Targnięta w ostatnim odruchu wola życia próbowała jeszcze walczyć. Jej pozycja jednak już była przegrana.

Nathaniel Angerbold umarł już dawno temu.

Tej samej nocy, gdy uciekł od swojego życia, a potem patrzył na jego powolną śmierć w męczarniach.

Nie było już nic do uratowania.

Turkusowooki wstał. Zdał sobie sprawę, że za nim słychać odgłos jeszcze czyichś kroków. Powoli odwrócił się przodem do osoby, która nadchodziła, nie spodziewając się nikogo konkretnego.

Martwe spojrzenie napotkało jednak parę pięknych, brunatnych oczu.

Ciężki oddech malarza słychać było już z daleka, lecz gdy tylko ujrzał on swojego młodego kochanka, natychmiast przyspieszył, zużywając resztki sił.

— Natha… nielu… - dyszał, oparłszy się dłońmi o uda. Po chwili, gdy wreszcie złapał dech, podniósł głowę i spojrzał nań właściwie.

Znieruchomiały obraz nastoletniego chłopaka najwyraźniej uderzył go i mocno wrył się w pamięć.

— Mrówkolwie – zaczął spokojnie blondyn. – Mam jedną prośbę.

Mężczyzna prędko zbliżył się, pokonując ostatnie metry między nimi. Nic nie rzekłszy, chwycił go w ramiona i ścisnął mocno, jakby w obawie, że ten zaraz ucieknie, zniknie lub rozpłynie się niczym mgła.

— Zabierz mnie stąd. Jak najdalej – dokończył szeptem turkusowooki, również wtulając się w jego ciepłe ciało.

Zabierz mnie, proszę. Bo inaczej będę błagał cię o śmierć.